Son de poetas

Vou escribindo versos,
levantando palabra tras palabra,
un libro para os teus ollos,
unha pequena casa
na soidade do mundo,
no outeiro da montaña.

Vou escribindo versos,
palabra tras palabra,
contraditoriamente.

Digo unhas veces si, metade da alma,
digo outras veces non
e perdo o rumbo e a esperanza.

Digo si, se ti estás
nos meus eidos, amada.
Penso que mereceu vivir
solo por atoparte a ti, rapaza,
soamente por un bico
dos teus beizos de agua.

Non aturo a inxustiza e a crueldade
benditas por hisopos e campás.
E para acabar, non podo
andar da morte na compaña

Digo non, digo si,
unha palabra afirma, outra palabra
—digo si, digo non—,
nega, blasfema, mata.
Do si para o non, do non para o si,
a alma dividida e anguriada
vai levantando versos cada tarde,
pedra tras pedra na montaña.

Un día heime deitar a mal morrer,
e quedarei sen mans e sen palabras,
un día heime deitar…

Por iso agora teño que xuntalas,
e erguelas ben de présa
e con elas facer a nosa casa.

Tovar, A. (1967) Non.

Anxo Rei