- VIII -
Alá, pola alta noite,
á luz da triste e moribunda lámpara,
ou antre a negra oscuridad medosa,
o vello ve pantasmas.
Uns son árbores muchos e sin follas,
outros, fontes sin auguas,
montes que a neve eternamente crube,
ermos que nunca acaban.
I ó amañecer do día,
cando ca última estrela aqueles marchan,
outros veñen máis tristes e sañudos,
pois a verdade amarga
escrita trán nos apagados ollos
e nas asienes calvas.
Non digás nunca, os mozos, que perdeches
a risoña esperanza,
do que a vivir comeza sempre é amiga:
¡só enemiga mortal de quen acaba!...