Teño un niño de tolos pensamentos
            onda o lar escondidos,
            e desque vén a noite
            i o lume está alcendido
    e arrimo o pote i a fiar me sento
            naquel meu corrunchiño,
    mentras que quence o caldo, estonces dígolles:
            ”¡Vinde, meus queridiños!”
                E corren e rebuldan
    tan contentos de estar soios conmigo,
            ca súa nai, súa dona,
            seu único agarimo.
    E ¡canto alí falamos en secreto,
            e sempre del, Dios mío!
    Del, que por irse alá…, soia deixoume
            co corazón ferido.
                ¡cantas tristezas, cantos
            queixumbrosos sospiros
            me atormentaron! ¡Cantos
            do meu peito saíron!
            Pero todo en sacreto;
            que esto a niguén llo digo:
    non foran a pensar que marmuraba
            dos feitos que el me fixo.
        ¡Eu marmurar de ti con xente allea…!
            Nunca, meu queridiño,
    que ti es meu home, eu túa muller, e debo
    calar a miña dor i os teus desvíos.
    Só cos meus loucos pensamentos falo,
            porque son meus amigos,
            e tan discretos, tanto,
    que só din o que eu quero e lles permito.
        Sin eles, meu Xaquín, ¿que de min fora?
    ¡Soia aquí, donde un tempo houben contigo,
    estalar de dor, tal como estalan
            no lume eses espiños!
                Moitas veces, si, moitas…,
    pra non deixarme descansar, ¡rabisos!,
            antre o meu leito veñen,
    e donde ti dormiche fan o niño;
            mais eu, tal como agora,
            pra non chorar a fío
    e non ter que levar mañán de cedo
    os ollos coma brasas alcendidos
            cando vaia ó mercado,
            seilles decir: “¡Endinos!,
    non me atormentés máis, ide a escondervos
            no voso buratiño.
            ”E despídoos de paso
            con un amante bico…
    Mais si llo dou a eles, ese beixo
    é para ti tan só, Xaquín querido.
        ¡Volve, volve onda min, porque anque diga
            que consolada vivo
    con estos loucos pensamentos, seica,
    seica me axudan a morrer, Dios mío!
        Xaquín, Xaquín, que de muller naciche,
    e que doutra muller tiveches fillos,
    ¡ai, cal teu pai sin túa nai morrera,
    ve que morro sin ti, Xaquín querido!