- XIV -

     Aquel romor de cántigas e risas,
 ir, vir, algarear;
 aquel falar de cousas que pasaron
 i outras que pasarán;
 aquela, en fin, vitalidade inquieta
 xuvenil, tanto mal
 me fixo, que lles dixen:
 Ivos e non volvás.

    Un a un desfilaron silenciosos
 por aquí, por alá,
 tal como cando as contas dun rosario
 se espallan polo chan.
 I o romor dos seus pasos, mentres se iñan,
 de tal modo hastra min veu resoar,
 que non máis tristemente
 resoará quisais
 no fondo dos sepulcros
 o último adios que un vivo ós mortos dá.

    I ó fin soia quedei, pero tan soia
 que hoxe da mosca o inquieto revoar,
 do ratiño o roer terco e constante,
 e do lume o chis chas,
 cando da verde pónla
 o fresco sugo devorando vai,
 parece que me falan, que os entendo,
 que compaña me fan;
 i este meu corazón lles di tembrando:
 ¡Por Dios!... non vos vaiás!

    ¡Que doce, mais que triste
 tamén é a soledad!