¡Mar!, cas túas auguas sin fondo,
 ¡ceo!, ca túa imensidá,
 o fantasma que me aterra
 axudádeme a enterrar.

    É máis grande que vós todos
 e que todos pode máis…
 cun pé posto onde brilan os astros,
 e outro onde a cova me fan.

    Impracabre, bulrón e sañudo,
 diante de min sempre vai,
 i amenaza perseguirme
 hastra a mesma eternidá.