Apresa, Alvaro de Anido, vive moito en pouco tempo, espolea o teu cabalo e espoleándoo revéntao. ¿Que importa un nobre cabalo? ¿Que importan dous nin trecentos? O que importa, Álvaro Anido, é chegar cedo. Vai dun polo a outro polo, rexistra os antros terreos, monta na locomotora, sube nos grobos aéreos, e coa centela recorre […]

Algúns ricos entérranse ó probe, e algúns probes ó grande se enterran, todos para distinguirse, e hastra ó morrer ter fachenda. ¡Vanidá!, ¡canto vals antre os homes, que hastra as portas da morte penetras! Mas de que can no burato, todos iguales se quedan, i o polvo, ó polvo se torna e onde os vivos […]

Brancas virxes de cándidos rostros, varóns santos de frente serea, nobres matronas, monxas austeras, i aínda aquelas que parés que nunca tocaron cas prantas os lodos da terra, na concencia ¿quen sabe, a escondidas as manchas que levan? Mais se hai anchos ríos, e mares imensos, e lagos sin fondo, e torrentes que arrancan as […]

Ca espada asesina no peito encravada, o esprito na sombra i o corpo na lama, máis negra que a morte, que a terra máis baixa, bagullas de sangre chorando en estaba. De pronto antre o espeso da brétema parda con rara harmonía salíu unha cántiga… ¡Que fresca e que doce, que leve e que estraña […]

Chirrar dos carros da Ponte, tristes campanas de Herbón, cando vos oio partídesme as cordas do corazón. Ceboleiras que is e vindes de Adina polos camiños, á beira do camposanto pasá leve e paseniño. Que anque din que os mortos n’oien, cando os meus lle vou falar, penso que anque estén calados ben oien o […]

Ruinas (harmonías da tarde) Traducción de Ruiz de Aguilera Xa Novembre espiraba cando cansado e só, tomei asento ó pé do endebre muro, vella defensa e límite dun puebro. Polas abertas fendas, casa que ás sabandixas abre o tempo, hoxe o lagarto mira con fría ollada o estrago en torno feito. Sin core a trepadora, […]

-Ti, a feiticeira e branca como as neves, i a linda antre as millores; ti, arrededor de quen, cal as abellas a redor dunha rosa, andan os homes, (xente que o mesmo acaso que as mulleres é dada a toda crase de traizoes); non queiras en jamás, se es queridora, non dones en jamás, mas […]

¿Que tén? Sempre un ¡ai! prañideiro, unha duda, un deseio, unha angustia, un delor… É unhas veces a estrela que brila, e outras tantas un raio de sol; é que as follas dos árbores caen, é que abrochan nos campos as frols, i é o vento que zoa, i é o frío, e a calor… […]

I Era no mes de Maio, no mes do amor, das prantas e das frores, mes dos soaves perfumes i os trasparentes cores, dos trinos matinais dos paxariños, das cándidas e frescas alboradas, das pasaxeiras nubes, e das tardes sorrintes e douradas. Cando o mar está azul, o ceo sereno como o dormir dun neno, […]