Meses do inverno fríos, que eu amo a todo amar; meses dos fartos ríos i o doce amor do lar. Meses das tempestades, imaxen da delor que afrixe as mocedades i as vidas corta en frol. Chegade e, tras do outono que as follas fai caer, nelas deixá que o sono en durma do non […]

Unha tarde alá en Castilla brilaba o sol cal decote naqueles desertos brila. Craro, ardoroso e insolente, con perdón del, pois n’e modo aquel de queima-la xente, e secar con tales bríos a probe inxeliña pranta, a fonte, os sedentos ríos. Unha tarde, ¡ouh, que tristeza me acometeu tan traidora, véndome en tal aspereza! ¡A […]

Para uns, negro; Pra outros, branco; e para todos, traspoleirado. I -Sé astuto se é que sabes, víngate das ofensas se é que podes; ó que che sirva, págalle, mais a quen non che de, nunca lle dones; porque a moral dos santos non reza sempre ca moral dos homes. Esto un gallego montañés e […]

«¡Calade, ouh ventos nouturnos; calá, fonte da Serena, que alá por cabo das Trompas quero oír quen chega!» Calaron os ventos todos, xurrou a fonte máis queda, e vin qué iban a enterrar o corazón dela. Vina despois inda viva por campos e por devesas, mais iña para unha tomba pedindo terra. Non a atopou, […]

I Cal grasiosa brandeas o teu corpo lixeiro, si bailas nos estrados c’aquel galán soberbo, brandea o norte as ponlas xentís dos ameneiros; i unha tras outra folla de cor amarillento vai deixando, enredada nos teus rizos cabelos, triste coroa póndoche, tan mucha, Dios do ceo, como a que na alma túa pon o teu […]

Na tomba do xeneral inglés sir John Moore morto na batalla de Elviña (Coruña) o 16 de xaneiro de 1809 A miña amiga María Bertorini, nativa do país de Gales. Coruña, 1871 ¡Cuan lonxe, canto, das escuras niebras, dos verdes pinos, das ferventes olas que o nacer viron!… dos paternos lares, do ceo da patria […]

-Para a vida, para a morte e para sempre en jamás, pedinte a Dios, e Dios dóuteme por toda unha eternidá. -Para a vida, para a morte e para sempre en jamás, quero ser vosa, e que seades o meu Señor natural. -Mais a que así querer sabe non debe ter pai n’irmán, nin home, […]

-Espantada, o abismo vexo a onde camiñando vou… ¡Corazón… canto es tirano, i es profundo, meu amor! Pois eu, sin poder conterme n’escoito máis que unha voz, e a donde ela quer que vaia, sin poder conterme, vou… -Hoxe, á noite, des que durman, sairei polo ventanil; daránme as sombras alento… e ¡adios, casa onde […]

Baixaron os ánxeles adonde ela estaba, fixéronlle un leito cas prácidas alas, e lonxe a levano na noite calada. Cando á alba do día tocou a campana, e no alto da torre cantou a calandria, os ánxeles mesmos, pregadas as alas: «¿Por que -marmurano-, por que despertala?…»

-¡Valor!, que anque eres como branda cera, aquí en perigro estamos, e noutro lado a libertá che espera que aquí ninguén che dera. -Vamos, señor, a donde queiras… ¡Vamos! -Tan nobre eres, meu ben, como esforzada; mais, ¡tembras coma a cerva acorralada, ora que xuntos por ventura estamos para fuxir, ña prenda namorada!… -¡Pois, fuxamos… […]