Lúa descolorida como cor de ouro pálido, vesme i eu non quixera me vises de tan alto. Ó espazo que recorres lévame, caladiña, nun teu raio.     Astro das almas orfas, lúa descolorida, eu ben sei que n’alumas tristeza cal a miña. Vai contallo ó teu dono e dille que me leve a donde habita.     Mais non lle contes nada, descolorida lúa, pois nin neste nin […]

Maio longo… Maio longo, todo cuberto de rosas, para algús telas de morte, para outros telas de vodas. Maio longo, Maio longo, fuches curto para min, veu contigo a miña dicha, volveu contigo a fuxir.

Cando antre as naves tristes e frías de alto mural, cal elas fría, cal elas triste, ó ser da tarde vou a rezar, ¡que pensamentos loucos e estraños á miña mente veñen e van! Xordo silencio que eu xa conozo, que é meu amigo de anos atrás, pero que é cheo de outras lembranzas, pero […]

¡Tas-tis!, ¡Tas-tis!, na silenciosa noite con siniestro compás repite a péndola, mentras a frecha aguda, marcando un i outro instante antre as tiniebras, do relox sempre imóbil recorre lentamente a limpa esfera. Todo é negrura en baixo, e só na altura inmensa, só na anchura sin límites do ceo con inquietú relumbra algunha estrela, cal […]

Dios puxo un velo enriba dos nosos corazóns, velo que oculta abismos que El pode ollar tan só. Cando eu penso o que viran no que adorando estou homilde e de rodillas cal se adora al Señor, se este velo caíse de repente antre os dous, tembro… e incrinando a frente digo: «¡que sabio é […]

Aqués que tén fama de honrados na vila roubáronme tanta brancura que eu tiña, botáronme estrume nas galas dun día, a roupa decote puñéronma en tiras. Nin pedra deixaron, en donde en vivira; sin lar, sin abrigo, morei nas curtiñas, ó raso cas lebres dormín nas campías; meus fillos… ¡meus anxos!… que tanto eu quería, […]

No ceo, azul crarísimo; no chan, verdor intenso; no fondo da alma miña, todo sombriso e negro. ¡Que alegre romaría! ¡Que risas e contentos!… I os meus ollos en tanto de bágoas están cheos. Cubertos de verdura, brilan os campos frescos, mentras que a fel amarga rebosa no meu peito.

O pazo de A*** Era ó caer da tarde, encomenzaba o cántico dos grilos, xorda a presa ruxía, brilaban lonxe os lumes fuxitivos. Ó pe do monte, maxestuoso erguíase na aldea escura o caserón querido, ca oliva centenaria de cortinax ó ventanil servindo. Deserta a escalinata, soio o paterno niño, e enriba del caendo misteriosas […]

 Lévame a aquela fonte cristaíña onde xuntos bebemos as purísimas auguas que apagaban sede de amor e llama de deseios. Lévame pola man cal noutros días… mais non, que teño medo de ver no cristal líquido a sombra daquel negro desengano sin cura nin consolo, que antre os dous puxo o tempo