Límite 48 horas

Xosé Mexuto

Vale o pensamento convencional para entender o que está a pasar no mundo? (Por convencional entendo o que era hexemónico e indiscutíbel hai apenas cinco minutos: o catecismo neoliberal, o sector público é ruín, etc). Cito a Bush II: “Abandonei os principios da economía de mercado”. Non era el un home de conviccións pétreas, un reaccionario dunha peza? O emperador abanéase non só para evitar o impacto do zapato iraquiano, senón para que a máquina capitalista non faga un definitivo crack no seu país. Bush II –convencional, pero pragmático– vén de patrocinar unha operación tan heterodoxa como inevitábel: apartir de agora a Reserva Federal convértese non só en emisor de moeda, senón no único prestamista fiábel de todo o sistema bancario norteamericano. Banca Pública Neocón: imposíbel ser máis posmoderno!

Abandonemos o Imperio central e voltemos ao noso continente. Aquí na beatífica UE a vangardista Eurocámara acaba de tumbar a semana laboral de 65 horas. Pero de que diaños estamos falando? E que tan derrotados estamos como para que un debate deste tipo se abrise paso até o ponto de devir nunha ameaza real? Puxemos a barricada tan atrás que neste moribundo 2008 damos por boas conquistas laborais que datan do primeiro terzo do pasado século. O pensamento convencional, que se resiste a morrer, está tan instalado entre nós que valoramos como progresista o que no fondo non é máis que un instinto conservador. Axitan perante nós a pantasma das 65 horas e ollamos cara ás 48 con outra cara: oes, pois non están tan mal, case que botamos outro século con elas. O obxectivo de que nen nos plantexemos a xornada das 35, plenamente conseguido. O pensamento convencional élles útil aos poderosos para manternos aletargados.