Resultado do Concurso Procurando Poema e poeta

Finalizado o prazo para enviar a solución do concurso estes son os
resultados: Participaron, previa inscrición,  un total de 78 persoas.
Enviaron os textos correctamente recompostos e identificados autor e
autora 6 persoas.  Desas 6, tres son socias da as-pg.
Segundo as
bases teñen preferencia e en caso de empate, como é o caso, decídese
por sorteo. Establecemos un sorteo en combinación co sorteo da ONCE e a
gañadora final foi Mercedes Espiño.

 

 A solución

Normal
0

false
false
false

GL
X-NONE
X-NONE

MicrosoftInternetExplorer4

/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:”Táboa normal”;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:”Calibri”,”sans-serif”;
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:”Times New Roman”;
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:”Times New Roman”;
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}

A autora dun poema é Marica Campo, o poema número 11 do seu libro Pedinche luz prestada
 
Aquilo era música sagrada
e era o teu ritual de
carne e ósos,
de seda azul, de viños
xenerosos,
baixo os dedos da tecla
aloumiñada.
 
A tarde xa estaba
demediada,
enteiros e a medrar os
pulos nosos,
os sons era cadora máis
fermosos
e a melodía doce e
afinada.
 
Polos vitrais entrou unha
luz maina
ateigada de sono e de
tristura
e a música cesou naquela
andaina.
 
Despois fomos das notas na
procura
-moi suavemente como unha
anaina-
pero xa non tiñamos
partitura.
 
O autor do outro poema é Manuel María, o poema é o número 6 do seu libro As lúcidas lúas do outono
 
As xerfas musicais das
deslembranzas,
puras, tremelantes e
lonxanas,
son brancas como o medo,
o silencio, o arrepío e a
morte.
No fondo do noso ser máis
fondo
déixannos, para sempre,
un fondo desasosego
misterioso
que xa non podemos
deslembrar
nin coñecer. E poñen,
na desamparada flor da
nosa vida,
unha beleza lene, leda e
anguriada.