Nun dos actos aos que asistín este 17 de maio, sentín falar sobre a idoneidade de que en tal data as librerías estivesen abertas, facendo do libro galego o protagonista fundamental. Si, sería idóneo, mais o feito de ter convertido este día en festivo ten entre as súas consecuencias que se relaxase o verdadeiro espírito da data. E agora é case un festivo máis en que moitos botan contas de se poden facer escapadiñas, sen máis. Algo semellante ao que acontece co 1º de maio.
Nesta sociedade nosa de hoxe moitos esqueceron xa a razón das cousas, e as datas que foron sinaladas para serviren de motivo de reflexión e de reivindicación pasan a ser un día de descanso máis, a maior gloria do capitalismo que nos presiona de luns a venres e nos ofrece apetitosas viaxes para saír correndo e gastar os aforros que non temos, mestres esquecemos a nosa alienación permanente.
Afortunadamente moitas e moitos vemos no carácter festivo do 17 de maio a oportunidade para poder asistir aos actos convocados e moi especialmente para participar en actos reivindicativos como a manifestación que celebramos este domingo na Quintana, onde berramos ben forte reclamando o noso dereito a vivirmos en galego, mollándonos unha vez máis, asolagando cos nosos paraugas as rúas de Compostela. Fomos de novo unha marea, unha marea festiva polo noso idioma.
Actos, como o do sábado 17, en que erguía a voz por riba dos aplausos oficialistas, cambiando de octava para me facer oír, tentando unirme á voz de Afonso Alvarez Cáccamo e outros e así facer que o noso himno soase integramente no acto de homenaxe a Xosé María Alvarez Blázquez.
Marta Dacosta.
Sorry, the comment form is closed at this time.