Cans doentes

O sentimento de españolidade, trasunto da subordinación, que se vive como dependencia necesaria e desexada, cústanos moi caro aos galegos. Non é casual que a chamada á recuperación da nosa condición de galegos e galegas, por enriba de outra impostada, se expresase na contundente aseveración rosaliana "Galicia, non debes chamarte nunca española?" ( "A Gaita galega", resposta ao eminente poeta republicano español, Ventura Ruíz Aguilera, que non gostou nada dela). Hoxe, máis que nunca, segue a ser esta unha das chaves para a nosa rexeneración como pobo (autoestima, confianza na nosa capacidade e na potencialidade do país, fraternidade e igualdade). A españolidade nen provoca nen conduce a nada disto. Provoca desafección, desconfianza, individualismo, admiración papona pola hierarquía do poder?

Os poderes que construíron o Estado español fixérono cun deseño nada favorábel para os intereses colectivos de Galiza. A súa obsesión foi aproveitarse, ademais de reforzalo, dese sentimento de españolidade para a submisión, a falta de perfil e asimilación seren máis fáciles. Para nos desnacionalizar e nos aniquilar como pobo diferente, con dereitos e aspiracións e un futuro de nós. Tiveron, e teñen, abondosos colaboradores internos, dentro da tradición da procura do éxito persoal, individual, conforme ao deseño imposto. Agora, neste intre preciso, están a xirar o parafuso aniquilador contra dous elementos básicos: as aspiracións á normalidade social da nosa lingua, o galego, e a posibilidade de contarmos con poder financeiro propio. Queren fechar o camiño do futuro. O seu primeiro obxectivo, a postergación aniquiladora do noso idioma no sistema educativo, foi seriamente contestado por unha parte moi relevante e activa do pobo galego. Nunca imaxinaron tal masiva e contundente resposta os que, acreditando na fácil manipulación do noso autoodio e a nosa fraxilidade, desde poderosos aparellos mediáticos, pensaron que o choio estaba chupado. Máis españolidade, menos Galiza e, por suposto, combate contra o nacionalismo. O resultado, como un boomerang, foi a reactivación de conciencias adurmiñadas ou confusas a prol do noso idioma. Após mobilizacións masivas e unha folga contundente no ensino, impulsadas e dinamizadas por quen acredita no país, na súa capacidade, o goberno do PP vese obrigado a rectificar, en parte. Parece que non temos vocación suicida. Non somos unha sociedade inerme nen totalmente manipulábel. Boa ensinanza.

O PSOE e o PP tiñan configurado, aproveitando a inevitábel concentración financeira en curso, un novo mapa de Caixas de Aforro, repartindo como cabaleiros a influencia de cada quen. O reparto do botín debía servir, como non, para maior centralización do Estado. Naturalmente, Galiza non debe contar. O seu destino é servir como espolio da españolidade. Boa oportunidade para andar un paso máis e deixala economicamente exhausta, sen o instrumento potencial da súa capacidade de aforro. Caixa Galicia, Blesa confesa, está destinada á fusión con Caixa Madrid, todo preparado para o Sr. Rato cerrar a operación. Por que tanto silencio cómplice da caste caciquil coruñesa?. Caixa Nova, co balbordo esperpéntico do alcalde vigués, sustentado nunha seudoburguesía localista e parasitaria, está orientada cara a unha alianza externa con Caixa Astur e outras, de monicreque, con clara influencia do PSOE. Fica aínda alguén que non o vexa? Pobre Galiza, como queren facer negocio á nosa conta, a conta da nosa confusión, da nosa fraxilidade colectiva, da nosa desinformación e dos nosos complexos?Afortunadamente aínda hai pobo dabondo como para, de actuarmos na dirección que se necesita, o obxectivo aniquilador non resultar fácil. Non é estraño que, unha vez máis, o nacionalismo puxese en marcha iniciativas para reventar o deseño perpetrado na Corte de España. A comezar, unha Lei de Caixas, transparencia, democracia, responsabilidade, compromiso coa nosa sociedade e a nosa economía. O Presidente, após botar balóns fóra durante meses, non tivo máis remedio que xogar do bando que o país necesita, a fusión interna e non o espolio exterior. Con que sinceridade? Con que compromiso? Irémolo vendo. Seguirémolo premendo e obrigando, desde aquí. Xa viron canto tardou Mariano en pronunciarse a favor do que o Parlamento galego decidiu. O que non deixou lugar a dúbidas foi o absoluto servilismo do PSOE co deseño externo, o amañado na Corte madrileña entre o PP, o Banco de España, o Goberno e Caixa Madrid, pacificada e con aspiracións a reinar, sob a dirección de Rato, e previa entrega do bocado reclamado polo PSOE. Cómpre vertebrar España, con Madrid como centro. Galiza debe ser provincia, autonomía sen folgos, administración sucursalista, caricatura de si mesma, sempre mímese esperpéntica da españolidade que nos despreza e maltrata. Galiza? Naturalmente inexistente, pensan para si.

Están a intentar destruír dous elementos chaves do noso presente e do noso futuro. Vailles a vida. Actúan como cans doentes unha vez que comprobaron que a ,pretensamente, mansa e resignada lebre non está disposta a se deixar cazar con facilidade. Que chasco levaron ao comprobar que non somos os cans domesticados que esperaban!! Cómpre librarnos dese tóxico da españolidade do que sempre se aproveitan para nos anestesiar, para permanecermos inermes e aparvados.