Pobre galiña azul!!

É curiosa a tendencia dos nosos círculos intelectuais ao silencio cando se producen actuacións chamativas por negativas, protagonizadas pola Xunta coa cumpricidade e conivencia dalgún sector do stablihsment cultural. Este ano, precisamente, divagouse algo sobre o que era o piñeirismo, as súas pegadas e secuelas. Vimos, xustamente hai dous días, de comprobar na prática no que consistía e consiste. A única realidade respeitábel, a única normalidade e universalidade están na democracia existente, co seu benemérito bipartidismo. A nosa lingua e cultura deben adaptárense aos lindes da permisividade e tolerancia que, no marco, nos dispensen. Tanto ten que sexa tan estreito que nos esgane? O caso é figurar?. Quizais non debese estrañarme a decisión de dona Kristina Berg, viúva de don Carlos Casares, de ceder "desinteresadamente" á Xunta do PP a imaxe da galiña azul, personaxe dun contiño do narrador galego, convertido así en símbolo do novo modelo de gardarías. Si, ese modelo que se vai encargar xustamente de arrasar todo indicio ou tufo de uso ou contacto co galego na etapa infantil, pecado nefando agochado nas denostadas galescolas. Unha operación destrutiva e sañuda en contra do noso idioma adózase cun carameliño solicitado á ecuánime, por europea, española e galeguiña, por esta orde, factoría piñeirista, á que, con coñecemento de causa, o réxime autonómico dominante cedeu o control da cultura nacional institucionalizada. Nada menos que furgaron nunha herdanza xenuína e conspicua, no legado casarista. D. Carlos Casares, non hai que esquecelo, alén de deputado autonómico honorífico do PSOE, foi tamén presidente do Consello de Cultura Galega, durante o Goberno Fraga.
Porén, non deixa de doer e irritar este combinado, esta maridaxe dun Goberno agresivamente anti-galego cunha obra e un autor da cultura literaria galega, nun contexto tan arrepiante e con intencións gobernativas tan descaradas. Moito máis cando a manipulación se fai coa anuencia e beneplácito da familia do autor falecido, presente a súa dona na primeira fila da farsa esperpéntica, debidamente adulada e ponderadas as súas excelsas virtudes por Conselleiros acomplexados pola súa condición de galegos até o extremo de non sentir o mínimo complexo en atacaren a nosa lingua e os seus dereitos, a condición definitoria básica de sermos un pobo diferente. A súa falla de pudor lévaos a proseguir coa operación de inversión da realidade. O simbólico personaxe da galiña azul convértese, na locuaz bocaza consellaril, en símbolo da "liberdade", e a historia en metáfora das "persecucións". Da liberdade e o dereito a usarmos o galego? Non!!. Do dereito á diferencia e de denuncia da persecución e discriminación do galego e dos seus utentes? Nanai!!! Implícita e sinuosamente na forma, descaradamente polo fondo e o contexto, vaise contra a aparición do galego na escola, contra o contacto dos picariños coa lingua do país. Porque, xa se sabe, o contacto coa vida, a realidade propia e agochada, é "adoutrinamento" e "politización". Un contiño, esquemático, de intención democrática contra o franquismo, a intolerancia e a persecución do diferente, retórcese para coar de matute a españolización máis intransixente e, a bo seguro, a confesionalidade relixiosa máis obsesiva e dogmática. A Sra.. Mato, especialmente, espallou á súa exuberancia expansiva no terreo ideolóxico concluíndo que o modelo PP pretende que se formen "cidadáns librepensadores" desde ben nenos, nunha cabriola de desvergoña sen cancelas…Pode haber maior tortura moral, máis desfachatez á hora de camuflar os obxectivos que se perseguen e de se apropiar, mudándoos, desnaturalizándoos, determinados conceptos e valores?
Dona Kristina Berg ten todo o dereito do mundo a facer o que quixer coa obra do seu defunto marido. Mais a opinión pública debe estar informada de que se agacha nas manobras e nos discursos manipuladores deste goberno, recorra a quen recorra para lles dar lexitimidade aos seus obxectivos destrutivos. Os que padecemos discriminación como utentes do galego, os que sentimos a falta de dereitos para o noso idioma no noso país, os que queremos a súa normalidade social, os que pretendemos e avogamos por que, na Galiza, se poida desenvolver a vida na nosa lingua, non imos calar nen permanecer pasivos e resignados. Non sei se Carlos Casares escribiu a súa obra en galego só como ocupación ocasional sen máis aspiración que a de lograr algún proveito persoal no seo dunha cultura marxinada e secundarizada. Ou se, con todas as contradicións que se queiran, desexaba contribuír á continuación, dotándoa de solidez tamén no último cuarto do século XX, dunha rica e valiosa cultura literaria nacional galega, con perspectiva de permanencia no tempo. O que si é seguro é que, de se consolidar a intención do PP, non haberá leitores para a súa obra, nen o seu nome significará nada vital, útil, significativo e admirábel para os galegos e as galegas no futuro. Por suposto, tampouco teremos papel algún na cultura literaria universal, que é diversa afortunadamente. Ten, necesariamente, o piñeirismo que chegar mesmo á lexitimación do matute máis velenoso e letal que se pretende inxectar contra o pobo galego? Acredito en que a galiña azul nunca estaría disposta conscientemente a aceitar unha redución do seu espazo de liberdade como para se converter nun animal totalmente cativo e destinado á extinción…