17 de agosto de 1936 un pelotón militar fusila a Alexandre Bóveda, 12 de agosto de 1975 a policía asasina a Moncho Reboiras. Curiosamente estes feitos coinciden co inicio e o fin da longa noite de pedra que supuxo o réxime franquista, si cando foi fusilado Alexandre Bóveda había un mes xusto do levantamento fascista contra a II República Española Moncho Reboiras caeu en Ferrol só tres meses antes da morte do ditador.
O nacionalismo galego como todos os anos lembrou hai uns días a ambos mártires e non me corresponde a min facer un panexírico deles, nin tampouco son practicante dese deporte que consiste en teorizar sobre que tería acontecido si Bóveda ou Reboiras non tiveran sido asasinados; deixo eses exercicios para quen disfrutan dando leccións de estratexia diante dun café ou dun cubata mentres o país pelexa polo seu futuro.
Bóveda e Reboiras eran nacionalistas e ollando con atención as súas vidas atopámonos con dúas persoas asasinadas cunha diferenza de 39 anos que poden unirse perfectamente ao nacionalismo de hoxe. Tiñan en común o interese polo estudo e a formación, a elaboración de alternativas; e compartían a preocupación por converter o nacionalismo nun movemento de masas. O traballo como Secretario de Organización do Partido Galeguista, a creación dos primeiros xermes sindicais que deron lugar ao Sindicato Obreiro Galego, as propostas para unha organización fiscal e financieira propia, o pulo pola creación da Fronte Cultural, son só algúns exemplos da preocupación que tiñan por conxugar teoría e acción.
Hoxe estamos nun momento complexo cunha forte ofensiva da dereita e do españolismo, nun marco estatal e europeo pouco propicio marcado pola desgaleguización e aculturización que camiñan baixo o manto dunha moderna globalización que supostamente nos iguala a todos, o individualismo vendido coa cantinela "non te movas, para que te vas meter en líos se a fin de contas todos son iguais", e tamén porque non dicilo a desmobilización e o pesimismo de parte da nosa base social despois duns resultados electorais que nos fixeron perder o importante instrumento que supoñía a presenza do nacionalismo en áreas importantes do goberno galego.
Volta estar á orde do día o debate sobre cara onde debe ir o nacionalismo; e compre aprender do camiño andado fuxindo dos cantos de serea, xa sexan os que nos din que a alternativa está en soltar lastre para podermos facer o camiño máis rápido ou os que recomendan converternos nos gardiáns do tarro das esencias salvagardándoo de contaminacións. Ambos respostan aos intereses do inimigo, os primeiros á hora da verdade queren que renunciemos á defensa dos nosos principios, ao idioma, ao compromiso coas clases populares, á nación, para homologarnos e formar parte do sistema; e os outros buscan converternos en secta alonxándonos do pobo. Na historia do nacionalismo houbo alternativas "lights" que non cuestionaban o sistema e tamén alternativas "puras" sen incidencia na sociedade; e pese a que nalgúns momentos unhas e outras crearon espellismos a realidade amosou que eran camiños sen saída.
Todo bon estratega sabe que unha das súas funcións é observar atentamente aos adversarios e iso debemos facer nós co PP, observalo e analisar os seus movementos; ao facelo decatarémonos de que nas súas actuacións non hai casualidades, se na súa acción de goberno destacan as medidas contra o noso idioma, o desmantelamento das galescolas, a paralización do concurso eólico, os ataques ao sindicalismo nacionalista en Caramelo, o silenzo no debate sobre a absorción das caixas galegas, a pasividade diante do novo sistema de financiamento das CC.AA.?, é porque teñen moi claro que actuar de xeito contrario sería darlle bazas ao nacionalismo.
Bóveda e Reboiras actuaron en contextos complexos con decisión, entrega e convición, analisando cada un a súa realidade e deseñando propostas teóricas e organizativas; unhas propostas que en moitos aspectos seguen a estar vixentes.
E nós hoxe tamén debemos conxugar teoría e acción; a loita polo idioma e os nosos sinais de identidade son continuación da fronte cultural, un novo sistema de financiamento e unha lei de caixas son ferramentas para unha economía propia, un BNG activo disposto a pelexar por un futuro de Galiza comprometido coas maiorías sociais e reivindicativo; son froitos da mesma árbore que traballaron Alexandre e Moncho. Unha árbore que sempre precisou, e sempre precisará de compromiso e esforzo, dado que ao nacionalismo galego nada lle foi regalado
Sorry, the comment form is closed at this time.