Son de poetas

Os teus pasos de home e os meus
sempre se cruzan, ao non saber onde van.
             Oblicuamente esvaes os ollos até a miña imaxe
ao ponto en que pergunto que é o que ves
através do meu espello pesado como a soedade.
              Unha muller, contestas, e non miras
como me estraña ficar no ceo da túa voz vacía.
 
              Ando cos pés con que me andas e eu te sigo
sen saber que levas no fondo do corazón.
              Aprendín de ti o que me atinxe,
enganando-te me enganas e eu consinto
por comprender que levas no fardo do corazón,
onde os teus dous pés que me prolongan
cando aceito andar contigo por min mesma.
 
              Pergunto outra vez, a cada un que pasa
se de verdade son unha muller, o que é iso,
se me enganaron sempre ou teño algún camiño.
              Todos os que me van cruzando non me acertan.
Sen embargo o que son, unha muller, ao cabo é todo
 que sei de min no espello en que me levas.
            Para que aprenda a nova ti me apertas
con brazos indicíbeis de ternura
do meu alimento á túa transcendéncia.
 
               O meu camiño fixo-se-me extranxeiro, estou perdida
nen meu, porque é teu, nen xa imaxe,
porque non sei que levas no fardo do corazón
 
                Pero se non me ves es ti quen erra.

Villalta, L., (1995), Ruído