Rompa se ten que romper. María Lado
Rompa se ten que romper
que non chegue esta mañá
co seu hábito dourado
murmurando sobre a noite
que olvidar é obrigado
na rúa onde nos buscamos
que non entre a alba descalza
tan serena e desvelada
con maneira de fantasma
que nunca lle esquenza ao día
que naceu da madrugada
rompa se ten que romper
non creas no espreguizarse
da vida cotiá que canta
con palabras sibilantes
en linguas que nos sinalan
envexan o silencioso
manto que a noite nos presta
tan escuro e necesario
para arder lume e estrela
se canto máis anda o sol
deita sombras máis profundas rompa o que ten que romper
e se nos fascina o seixo
que se estende nos camiños
é por lle saír o brillo
das mil dores que o puliron
e xa que o meu corazón
non sabe de andar dereito
non se laia do pasado
nin se arrepinte do feito
para que seguir os rastros
das que nunca se arriscaron
rompa se ten que romper
o noso breve alampar
como fogo de artificio
bordaba no terciopelo
da noite centos de bicos
estrelaba en mil anacos
punzantes de porcelana
os enganos que nos atan
ouro e prata, logro e fama
quen había lamentar
ter ardido nesta chama?
rompa o que ten que romper
Lado, María, Poema incluído na obra colectiva Palabras de luz