Son de poetas

Eu levo unha pena
Eu levo unha pena
gardada no peito;
eu lévoa, e non sabe
ninguén por qué a levo.
Orelas vizosas
do Miños sereno,
onde o paxariño
ten o seu espello,
i antre as margaridas
pacen os cordeiros,
vós soias sabedes
o meu sentimento.
Cabo dunha pena
onde mana un rego,
á sombra dun pino
manso e xigantesco
que soberbo brama
cando o move o vento,
coma nun sepulcro
dorme o meu sacreto.
Mais anque alí dorme
vive en min desperto.
Eu levo unha pena
gardada no peito,
tamaña, tamaña,
bon Dios, que n’a rexo.
¡Quén me dera, orelas
do Miño sereno,
ser un daqués cómaros
que en vós tén asento!
Sin medo e sin penas,
de vran e de inverno,
un sigro tras doutro
morara onde eu quero…,
ca veiga por paso,
co espazo por teito.

Castro, Rosalía de (1880), Follas Novas.