Son de poetas

Iles non saben

Escoita, meu canciño,
irmáu lonxano:
Iles non saben, non,
que algús estamos esbarando
na quietú dos solpores,
na tristura do campo,
na señardá da frol e do animal,
sin albiscar o trunfo, xa pasmados
para sempre; que algús
temos no sol un fato
de lumes morredizas,
e no vento salaios;
que atinguimos coas maus
unha colleita de relampos,
namoros, glorias, deuses;
que imos á esculca dun anaco
pequeneiro, ruín,
mendiños dun farrapo;
que somos nenos
tristes, ilusionados
na canseira crudel
de andar ós biosbardos.
Iles non saben, non,
de algús predestinados
poetas tolos.
O mesmo andacio pegóu en nós
no corazón do orballo.
Escoita, meu canciño,
irmáu lonxano:
pasan os homes na cidade,
ríndose en alto,
coas pistolas da lei,
iñorantes e sanos
coa carteira runfante;
os fortes cos seus látegos
de bombas, baionetas,
de leises e vocabros
mentirosos de patrias
prós escravos,
i é unha vergoña triste
sentirse un espantallo
de soños sin poderes
pra acantazalos.
Pasan rente de nós,
e temos medo nós, os macios,
os perguiceiros tolos,
medo, rabia e cansancio.
Somos inútiles degoros, na señardá esbarando
como froles ou nubes,
á veira das estradas xunto ó orballo.
Escoita, meu canciño,
irmáu lonxano.

Tovar, A., (1975), Poesía galega completa. ”Arredores”, ”Non” i ”O vento no teu colo”

Xermán Son