Son de poetas

Deixárono nun outeiro ao pé dun ciprés
cercado de espadas iracundas.
-Non teñas medo, díxenlle,
que nin de parte bianca nin de parte nera son.
As rosas vólvense pra mirarme
porque canto imitando os ventos de abril.
Douche do meu o sangue que precises.
-Eu quero, respondeume, sangue partidario
soberbio e quente.
Dobregou sobre o peito a nobre cabeza
e morreu. No Inferno está, posto polo Alighieri.
Cando morría, perto del estaba o seu cabalo
pastando nun prado de grilos e abubelas.
Nin se decatou. Para sempre quedou solto
polos campos, e nunca se lembrou daquela espora
tan dura, que o apugaba nas horas de batallas.
Foi pai en Toscana e morreu de vello
cunha bocada de herba na boca,
entre a que iban dúas mapoulas.

Cunqueiro, Álvaro (1980), Herba aquí e acolá.