Naufraxio nas Sisargas. Lino Braxe.

O barco virou
Os náufragos apréstanse a un incendio de bandeiras,
entre sombras e trebóns
reconfórtanse para a eternidade
de tanta viaxe, lume e sol.

Retumban no ceo e os berros dos náufragos
como memoria das batallas perdidas
nalgún lugar dunha xeografía santa,
oculto baixo as illas,
que se decolora no sótano das penitencias.

Os náufragos enterran a súa nai
e evocn nese instante
unha soidade que corroe o abismo da planura,
e parece que se desdebuxa a razón
e veñen as paredes da casa da infancia
a alimentar as augas do temor.

Un globo cruza o ceo
como un Martes de Carnaval
e arroxa desde o seu cesto
peciñas de xadrez que os náufragos recoñecen.
As figuras teñen o rostro doutros mariñeiros mortos.

É o domingo de resurrección.
A morte non esquece.
Os náufragos dispóñense ao final
e procuran un bosque de luz
e tamén un pálido resplandor
de esgotamento mariño
que traia nas súas últimas horas
as olladas das mulleres que os amaron.

Lino Braxe

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *