Castaños de Dormeá. Eduardo Pondal.
Castaños de Dormeá,
Os de corpo ben comprido,
De gracïosa estatura,
Dobrados e ben seguidos:
Ou castaños, somellantes
Ós celtas nosos antigos;
A quen as edras demostran
Amor, con abrazo amigo:
Os arrebatados ventos,
Do més bretumoso e frio,
De Janeiro, entre vos fungan,
Dando doentes suspiros:
E o musgo dos vosos gallos,
Ermos e desgornecidos,
Ó impulso das duras ráfagas,
Vai longe caér rompido.
Cuando juntos nos criámos,
Era outro tempo, e o recinto
Da vosa inda curta sombra,
N’ era grande; que meniño
Daba eu tanta coma vos,
No doce prado nativo.
Por fin, na nosa velléz,
Despois do bó tempo ido,
Juntos volvémos a vérnos;
Mais con difrente destino.
Pois o embalsamado sopro,
Do temprado e novo estío,
Ás vosas erguidas frentes,
Volverá, doce e garrido,
Co’a verde e leda pompa,
O nobre esplendor perdido.
Mais â cabeza do bardo,
De pesar escurecido,
Co’ a alegre primavera,
Non volve o verdor antigo;
Nin retorna ô corazon,
O doce amor que foi ido.»
—Así decía Lugar,
Entre mil o distinguido;
Que despois de longa ausencia,
O eido volvío nativo:
Mais con todo, anq’ era forte,
O ver o seu niño antigo,
Nubróuselle á frente, e os ollos
Récias vágoas Ile crobiron.
Pondal, E. (1886), Queixumes dos pinos.