¡Tas-tis!, ¡Tas-tis!, na silenciosa noite
 con siniestro compás repite a péndola,
 mentras a frecha aguda,
 marcando un i outro instante antre as tiniebras,
 do relox sempre imóbil
 recorre lentamente a limpa esfera.
 Todo é negrura en baixo,
 e só na altura inmensa,
 só na anchura sin límites do ceo
 con inquietú relumbra algunha estrela,
 cal na cinza das grandes estivadas
 brilan as charamuscas derradeiras.
 I a péndola no-máis, xorda batendo
 cal bate un corazón que hinchan as penas,
 resoa pavorosa
 na escuridade espesa.
 En vano a vista con temor no escuro
 sin parada vaguea.
 Uns tras doutros instantes silenciosos
 pasando van, e silenciosos chegan
 outros detrás, na eternidá caendo
 cal cai o grau na moedora pedra,
 sin que o porvir velado ós mortais ollos
 rompa as pesadas brétemas.
    ¡Que triste é a noite, i o relox que triste,
 se inquieto o corpo i a concencia velan!