Uns magoan querendo consolare,    outros o dedo afíncannos na llaga;    mais o peor de todos é o traidore    que repite ó ferirnos: “¡Todo pasa!”                 I, a concencia tranquila,    déixanos tan dichoso e tan sereno,    entregados a un dor que, se non mata,            fai da vida un inferno. […]

            Os manatiales sécanse,        ós robres cáenlle as follas;    pero a túa ialma é plena primadera:        non veu máis que unha aurora.             E en vano oies do mundo,        en vano oies da vida…    N’apagará a túa sede o que outros beben        nas auguas maldecidas.        […]

          Tecín soia a miña tea,    sembrei soia o meu nabal,    soia vou por leña ó monte,    soia a vexo arder no lar.    Nin na fonte nin no prado,    así morra coa carrax,    el non ha de virme a erguer,    el xa non me pousará.    ¡Que tristeza! O vento soa,    canta o […]

                                     I           Baixo a prácida sombra dos castaños                   do noso bon país;    baixo aquelas frondosas carballeiras                   que fan dose o vivir;    cabe a figueira da paterna casa,                   que anos conta sin fin,    ¡que contos pracenteiros, que amorosas                   falas se din […]

                                     I           ¡Profanemos do bosque as umbrías,                   e ante estes mudos testigos,                   o río, a fonte i os ceos,                   que eu rompa os xa vellos vínculos!    Do pasado correron as horas,        […]

                                 I                    Vendéronlle os bois              vendéronlle as vacas,              o pote do caldo              i a manta da cama.                   Vendéronlle o carro              i as […]

                         I Ó mirar cal de novo nos campos      iban a abrocha-las rosas,      dixen: “¡E onde, Dios mio,      irei a esconderme agora!”      E pensei de San Lourenzo      na robreda silenciosa. Nalgún tempo aqués vellos carballos,      amostrando as súas raíces,      cálva-las redondas copas      que xa de musgo se visten,      ás tristes almas falábanlles      tan soio de […]

                                         I                         Formoso campo de Cornes,                  cando te crobes de lirios,                  tamén se me crobe a ialma                  de pensamentos sombrisos.                  De Cornes lindo lugare,                  que cruzan tantos camiños:                  anque cuberto de rosas,                  as rosas […]

      -Tanto e tanto nos odiamos,tanto e tan mal nos quixemos,que por non verme morriche,e desque morriche alento.Mas ora tócame a mintamén marchar, e di o cregoque che perdone, pois logoaxuntarnos volveremos.¡O crego volveuse tolo!¡Xuntarnos…! Nunca máis, penso;que si ti estás onda Dios,eu penso de ir xunto ó demo.       Esto unha vella viúda,e terca […]