Os dous, da terra lonxe    andamos e sufrimos, ¡ai de min!    Mais ti tan soio te recordas dela,            i eu, dela e mais de ti.        Ambos errantes polo mundo andamos    i as nosas forzas acabando van.    Mas ¡ai!, ti nela atoparás descanso,    i eu tan soio na morte […]

        ¡Cantas frores silvestres nos valados,            que festós e que encaixes    primorosos de musgos e verdura;    que colorido, que follax nos árbores    méntra-las brisas mansamente corren,            coma alento dos ánxeles!            Reina na veiga un prácido sosego,    cai a luz nos regueiros en cambiantes,    i o cómaro e encañada […]

                Pois consólate, Rosa,    que moito ten que padecer na vida            quen moito dela goza,    e olvidada ha de ser quen foi querida.    O que a ti che pasou, pásalle a todos,    desa maneira ou de distintos modos.                ¿Non te acordas daquela?        Todo nela era encanto […]

                De soidás morríase    na vila, sospirando pola aldea;    asombrábana as casas cos seus muros,    e asombrábana as torres e as igrexas.         As rúas enlousadas somellábanlle,            sin verdor nin frescura,            cimeterio onde os mortos    fóra andaban das tristes sepulturas.                 I as comidas […]

                -Escoita: os algoasiles            andan correndo a aldea;    mais ¿como pagar, como, si un non pode            inda paga-la renda?         Embargarannos todo, que non teñen    esas xentes conciencia, nin tén alma.            ¡Quedaremos por portas!            ¡Meus fillos das entrañas!                 ¡Mala […]

        A iaugua corría    polo seu camiño,    i eu iba ó pé dela    preto dos Laíños,    sin poder cas penas    que moran conmigo.         Con tamaña carga,    ¿para donde eu iba?    A Virxe sabráio,    que eu non o sabía;    mais seica fuxindo    de min mesma iña.         Por antre os herbales,    profunda […]

        Cala, can negro, n’ouvees    á porta de quen ben quero;    corvos, non voés por riba    do sobrado onde está enfermo;    co teu resprandor, Compaña,    vaite, non lle poñas medo.    Si é que queres que alguén morra,    eu sei dun san que contento    por el déravo-la vida    e irá convosco ós infernos.

        Teño un niño de tolos pensamentos            onda o lar escondidos,            e desque vén a noite            i o lume está alcendido    e arrimo o pote i a fiar me sento            naquel meu corrunchiño,    mentras que quence o caldo, estonces dígolles:            ”¡Vinde, meus queridiños!”       […]