– XIII – Xa nin rencor nin desprezo, xa nin temor de mudanzas, tan só unha sede… unha sede dun non sei qué que me mata. Ríos da vida, ¿onde estades? ¡Aire!, que o aire me falta. -¿Que ves nese fondo escuro? ¿Que ves que tembras e calas? -¡Non vexo! Miro, cal mira un cego […]

– XII – Hoxe ou mañán, ¿quen pode decir cando? Pero quisais moi logo, viranme a despertar, i en vez dun vivo, atoparán un morto. Ó rededor de min levantaranse xemidos dolorosos, aies de angustia, choros dos meus fillos, dos meus filliños orfos. I eu sin calor, sin movemento, fría, muda, insensibre a todo así […]

– XI – Cando un é moi dichoso, moi dichoso, ¡incomprensibre arcano!, casi que -n’e mentira anque a pareza- lle a un pesa do ser tanto. ¡Que no fondo ben fondo das entrañas hai un deserto páramo que non se enche con risas nin contentos, senón con froitos do delor amargos! Pero cando un tén […]

– X – Unha vez tiven un cravo cravado no corazón, i eu non me acordo xa se era aquel cravo de ouro, de ferro ou de amor. Soio sei que me fixo un mal tan fondo, que tanto me atormentou, que en día e noite sin cesar choraba cal chorou Madanela na pasión. «Señor, […]