No ceo, azul crarísimo

No ceo, azul crarísimo;
 no chan, verdor intenso;
 no fondo da alma miña,
 todo sombriso e negro.
    ¡Que alegre romaría!
 ¡Que risas e contentos!...
 I os meus ollos en tanto
 de bágoas están cheos.
    Cubertos de verdura,
 brilan os campos frescos,
 mentras que a fel amarga
 rebosa no meu peito.
by on Febreiro 3, 2010  •  Permalink
Posted in Follas Novas
Posted by admin on Febreiro 3, 2010

http://bitaculas.as-pg.gal/literaria/2010/02/03/no-ceo-azul-crarisimo/

Previous Post
Next Post
Leave a comment

6 Comments

  1. andreita

     /  3 de Febreiro de 2010

    mmmm..verdura!
    qe fame acabame de entrar! Jajaja

  2. Anónimo

     /  3 de Febreiro de 2010

    gustame

  3. Usuario4

     /  3 de Febreiro de 2010

    Pareceme un poema moi interesante e gustanme as comparacions que fá .

  4. Usuario5

     /  3 de Febreiro de 2010

    Amosa unha imaxe do ceo segun o ve o autor., con tristeza. Ao parecer ten que marchar e non volverá a aquelas romarías nas que tan ben o pasaba.

  5. Cris

     /  3 de Febreiro de 2010

    As cores son os sentimentos, e reflexa a sua pena dicindo que ten a alma sombría e negra.

  6. Usuario6

     /  3 de Febreiro de 2010

    Para min o que significa é que a autora séntese mal pero o mundo sigue para diante