De soidás morríase
na vila, sospirando pola aldea;
asombrábana as casas cos seus muros,
e asombrábana as torres e as igrexas.
As rúas enlousadas somellábanlle,
sin verdor nin frescura,
cimeterio onde os mortos
fóra andaban das tristes sepulturas.
I as comidas sabíanlle
a fariña sin sal i a xaramagos,
i as poucas que tocaba,
en vez de darlle alento a iñan matando.
Algunha vez chegaban hastra ela,
non sei si en ilusión se de verdade,
uns agrestes olidos
de leixanas ribeiras e pinares.
Íñase estonces a sentar nun alto,
contempraba os estensos horizontes,
e rompendo en sospiros que a afogaban,
ronca escramaba saloucando: !¡Eu voume!”
¡E íñase a présa e sin remedio…! ¡Íñase
ca tristeza mortal que a consumía!
Íñase a probe Rosa,
pero… ¡para a outra vida!