Tecín soia a miña tea,
    sembrei soia o meu nabal,
    soia vou por leña ó monte,
    soia a vexo arder no lar.
    Nin na fonte nin no prado,
    así morra coa carrax,
    el non ha de virme a erguer,
    el xa non me pousará.
    ¡Que tristeza! O vento soa,
    canta o grilo ó seu compás…;
    ferve o pote…, mais, meu caldo,
    síña te hei de cear.
    Cala, rula; os teus arrulos
    ganas de morrer me dan;
    cala, grilo, que si cantas,
    sinto negras soidás.
    O meu homiño perdeuse,
    ninguén sabe en onde vai…
    Anduriña que pasache
    con el as ondas do mar;
    anduriña, voa, voa,
    ven e dime onde está.