I

          ¡Profanemos do bosque as umbrías,
                   e ante estes mudos testigos,
                   o río, a fonte i os ceos,
                   que eu rompa os xa vellos vínculos!
    Do pasado correron as horas,
                   só Dios sabe antre que abismos.
                   ¡Non tornarán…, olvidemos,
                   que a recordanza é un martirio!

                                   II

          Hai un niño de rosas silvestres
                   cabo da fonte escondido,
                   e un prado de herba treviña
                   alfombra o arredor sombriso.
    Cal un tempo, rebuldan as brisas,
                   na fronda cantan os xílgaros,
                   as margaridas sorrinme,
                   i oio o marmurar do río.

                                   III

          Sin amar, cal é negra esta vida
                   e perde o sol o seu brilo.
                   Deixa que o sorbo postreiro
                   beba do celeste viño.
    Din que dorme o privado no leito
                   ancho dos fondos olvidos;
                   ambos, pois, xuntos bebamos
                   deste bosque antre os espiños.

                                   IV

          ¡Que harmonioso na altura resoa
                   o zoar ronco dos pinos!;
                   mais maxino que nos miran
                   sereos dende o monte arisco.
    E parés que trasvexo antre a brétema,
                   nas vaguedás do infinito,
                   o perfil triste e emborrado
                   dos meus ensoños perdidos,
    e que adustas me axexan as sombras
                   tras desos coutos e riscos,
                   dos meus mortos adorados
                   e dos meus delores vivos.
    ¡Mais n’importa! Da antigua devesa
                   profanemos os retiros…
                   Séntate ó meu lado e dime,
                   dime… o que tantas oíron.

                                   V

          Es garrido e lanzal i os teus ollos
                   nos meus coma estrelas fixos,
                   dormentes, din que o amor neles
                   pousa o seu dedo divino.
    Eu contémprote en tanto serea,
                   dura coma os seixos fríos,
                   e do teu corazón conto
                   os turbulentos latidos.
    Faise a asmósfera densa ó redore…
                   ¡Decote o mesmo camiño!
                   Coma o seu cantar os páxaros,
                   tes, corazón, o teu ritmo.
    Mais de bágoas se inunda o meu rostro,
                   e da ialma no máis íntimo
                   o hastío lento penetra
                   coma espada de dous fíos.
    ¡Ea!, apártate lonxe…, non quero
                   profanar este retiro,
                   nin pode o corazón tolo
                   ser de si mesmo asesino.
    Sosegavos, ñás sombras airadas,
                   que estou morta para os vivos.
                   ¡Sagrado quedaches, bosque!
                   ¡Sin mancha ti, meu esprito!