Ladraban contra min, que camiñaba
 casi que sin alento,
 sin poder co meu fondo pensamento
 i a pezoña mortal que en min levaba.
 I a xente que topaba,
 ollándome a mantenta,
 do meu dor sin igual i a miña afrenta
 traidora se mofaba.
 I eso que nada máis que a adiviñaba.
 Si a souperan, ¡Dios mío!,
 -pensei tembrando- contra min volvera
 a corrente do río.

    Buscando o abrigo dos máis altos muros,
 nos camiños desertos,
 ensangrentando os pés nos seixos duros,
 fun chegando ó lugar dos meus cariños
 maxinando espantada: «Os meus meniños
 ¿estarán xa despertos?
 ¡Ai, que ó verme chegar tan maltratada,
 chorosa, sin alento e ensangrentada,
 darán en se afrixir… mal pocadiños,
 por súa nai mal fadada!»

    Pouco a pouco fun indo
 i as escaleiras con temor subindo,
 co triste corazón sobresaltado.
 ¡Escoitei!… Nin as moscas rebullían.
 No berce inda os meus ánxeles dormían
 ca virxen ó seu lado.