Aqués que tén fama de honrados na vila
 roubáronme tanta brancura que eu tiña,
 botáronme estrume nas galas dun día,
 a roupa decote puñéronma en tiras.
    Nin pedra deixaron, en donde en vivira;
 sin lar, sin abrigo, morei nas curtiñas,
 ó raso cas lebres dormín nas campías;
 meus fillos... ¡meus anxos!... que tanto eu quería,
 ¡morreron, morreron, ca fame que tiñan!
    Quedei deshonrada, mucháronme a vida,
 fixéronme un leito de toxos e silvas;
 i en tanto, os raposos de sangre maldita,
 tranquilos nun leito de rosas dormían.

    -Salvádeme, ¡ouh, xueces!, berrei... ¡Tolería!
 De min se mofaron, vendeume a xusticia.
 -Bon Dios, axudaime, berrei, berrei inda...
 Tan alto que estaba, bon Dios non me oíra.
 Estonces cal loba doente ou ferida,
 dun salto con rabia pillei a fouciña,
 rondei paseniño... ¡Ne-as herbas sentían!
 I a lúa escondíase, i a fera dormía
 cos seus compañeiros en cama mullida.

    Mireinos con calma, i as mans estendidas,
 dun golpe, ¡dun soio!, deixeinos sin vida.
 I ó lado, contenta, senteime das vítimas,
 tranquila, esperando pola alba do día.

    I estonces... estonces, cumpreuse a xusticia:
 eu, neles; i as leises, na man que os ferira.