Cabe das froles a nena
 canta alegre o seu cantar,
 i é branca coma azucena,
 pálida como o luar.
 E onde a boquiña, un lunar
 gracioso lle dou Dios, tan feito, tanto,
 que é de todos o encanto.

    Cor de luar.. ¡que cor lindo!,
 uns ollos cal noite escura,
 labios que falan sorrindo,
 i aquel sinal... fermosura
 máis no cabe en criatura
 que a que Dios quixo darche, linda rosa,
 doce, casta e preciosa.

    Ser amada, ese é o teu sino,
 amada cal n'outra houber,
 e ¡que dichoso destino!
 ser querida e ben querer.
 Hei a ambición da muller
 e o soio ben que buscan sin medida
 nesta mísera vida.

    Pero, nena alunarada,
 ¿Sabes o que o refrán di?
 Que é en amores desdichada
 a que un lunar tén así.
 E tamén din que o eres ti,
 a pesar das risadas dos teus labios
 que non saben de agravios.

    En bon hora, o en mal hora,
 que nesto de enamorar,
 tamén se mete a traidora
 mala sorte a traballar.
 E métese a enfeitizar
 corazóns inocentes e almas puras
 n'aféitas a amarguras.
 .... .... .... .... .... .... .... .... .... .... .... ....
    ¡Ai da nena alunarada,
 pálida como o luar!
 Como canta o seu cantar
 tan serena, e sin pensar
 que a que lunares tén, fertuna esquiva
 lle ha de ser mentras viva.

    Alegre e dichosa canta
 aquela linda canzón,
 que trai á súa mente tanta
 querida recordazón,
 que asin e coma oración
 que a ialma, triste, con amor marmura
 pedindo a Dios ventura.

    I ela non pensa, toliña,
 e non maxina a coitada
 que mal tras do amor camiña
 e tén fertuna menguada
 a que nase alunarada:
 que a que tén un lunar tan primoroso
 nunca terá reposo.

    Tan soio te agardan penas,
 linda rosa a do lunar,
 as grandes tras das pequenas,
 unha tras outra a chamar
 á tua porta han de chegar;
 que naide, tal é a forza do destino,
 naide torce o seu sino.