-A linda, a grande señora,
 de non vista fermosura,
 ¿Onde irá tan a deshora
 nunha noite tan escura?
 ¿Onde irá con tal premura?

    Vai enfouzando na lama
 o zapatiño de seda...
 ¡Polo toxal vai a dama,
 i o dono antre holandas queda!...
 Bon sono Dios lle conceda.

    Que el durma, que eu velarei
 pola dona máis fermosa
 que vin no mundo e verei;
 xardiñeiro, coido a rosa
 de cuio olido outro gosa.

    Coido dela noite e día,
 sin descanso nin sosego,
 que atopalo non podría;
 corpo e ialma, non o nego,
 a esa tareia me entrego.

    E anque desto nada sabe,
 eu sei canto poido dela,
 mais que tal saber me acabe...
 sai, pombiña; sai, estrela,
 que un valente por ti vela.
 .... .... .... .... .... .... .... .... ....
    ¿A donde vai? A escondida
 porta se abre paseniño...
 romor de seda comprida
 runxe alá polo camiño
 que vai da fonte ó muíño...

    N'a vexo, mais ela é,
 chégame o seu doce olido,
 sento o pisar do seu pé,
 i o meu corazón ferido
 de pracer dou un batido.

    Nobre dama, linda dona
 dos corazós que prendás,
 perdóname, si, perdona
 si che sigo a donde vas,
 ¿non ves que en perigro estás?

    En noite tan tempestosa
 ¿quen vos meteu tal deseio?
 ¡Enlamugarse así a rosa!...
 E no meu corazón leo
 que non levás paz no seo.

    ¿E si atopás a compaña?
 ¿E si vos sai a estadea?
 ¿Si con falas vos engaña
 e vos pon mantel e cea,
 mentras troa e lostreguea?

    N'irés soia, pesi a vos,
 n'irés mentras que eu alente,
 pois fora atentar a Dios.
 Señora, Dios non consente
 que o perigro busque a xente.

    Sin que sepás que vos sigo,
 irei tras de vós agora,
 por si vos tenta o enemigo.
 I entanto non sai a aurora
 non vos deixarei, señora.
 .... .... .... .... .... .... .... .... ....
    -¡Adios.... adios, dama hermosa!
 ¡Darvos a tan malos modos!...
 Non vos levou a compaña,
 mais o enemigo levouvos.

    Embárgame o asombro a ialma...
 ¡Ai, amor tolo... amor tolo!...
 Ben di aquel refrán sabido:
 eu por vós, e vós por outro.