-Espantada, o abismo vexo
 a onde camiñando vou...
 ¡Corazón... canto es tirano,
 i es profundo, meu amor!
 Pois eu, sin poder conterme
 n'escoito máis que unha voz,
 e a donde ela quer que vaia,
 sin poder conterme, vou...

    -Hoxe, á noite, des que durman,
 sairei polo ventanil;
 daránme as sombras alento...
 e ¡adios, casa onde nacín!
    Honra que tanto estimei,
 santidade do meu lar..
 ¡Polo meu amor vos deixo
 para toda a eternidá!
    ¡Señor!.., daresme castigo;
 que o merezo ben o sei;
 mais... condename Señor,
 a sufrilo cabo del.