-Ti, a feiticeira e branca como as neves,
 i a linda antre as millores;
 ti, arrededor de quen, cal as abellas
 a redor dunha rosa, andan os homes,
 (xente que o mesmo acaso que as mulleres
 é dada a toda crase de traizoes);
 non queiras en jamás, se es queridora,
 non dones en jamás, mas que chen donen;
 se é que te firen, miña prenda, rite,
 se é que te engañan, meu amor, non chores.
 Ve que pasou o tempo das Corinas,
 i o máis que ora se sofre,
 só porque non se diga,
 é rabiar canto un pode.
 -¡Rabiar no máis... dixera que mentides!
 -Si, si, rabear ben forte;
 mas ca rabia picante e aguilloeira
 que é salsa apetitosa das pasioes.
 ¿Que fora, ¡ouh Dios!, sin os asentes feros
 dos estómagos probes?
 Dos corazós do día,
 ¿Que fora sin as rabias, meu amore?