Ruinas (harmonías da tarde)

                            Traducción de Ruiz de Aguilera
    Xa Novembre espiraba
 cando cansado e só, tomei asento
 ó pé do endebre muro,
 vella defensa e límite dun puebro.
    Polas abertas fendas,
 casa que ás sabandixas abre o tempo,
 hoxe o lagarto mira
 con fría ollada o estrago en torno feito.
    Sin core a trepadora,
 ortiga vil e xaramago enfermo,
 cuios muchos ramallos
 moven os aires ó pasar xemendo;
    coroan capiteles
 o destrozado pórtico do tempro,
 que tende na campía
 antre polvo de altares o esqueleto.
    Xa no lare sagrado
 lume n'encede a ríai ó son dun rezo,
 e da tisnada pedra
 a borralliña os ventos xa varreron;
    e xa dos vellos arcos
 e colunas as pedras van caendo,
 cal unha e outra bágoa
 cai dos ollos dun triste sin achego.
    ¡Como as muchadas follas
 se desprenden da ponla onde naceron,
 restos daquela vida
 con que a vista encantaba o souto ameno!
    ¡E cal amostra o río,
 casi que enxoite o empedregado leito,
 regueiro miserable
 doutro farto raudal, limpo e sereno!
    ¡Cal os outeiros arden
 do sol do outono ó lampo derradeiro,
 mentras sombrisa a noite
 vai caladiña os valles sorprendendo!
    Bataladas ó lonxe
 dá unha campana sospirando resos;
 i á tarde que agonisa
 mándalle a relixión o adios máis tenro.
    I o moucho revoando
 berra tamén con chilos agoreiros,
 coma morto sin tomba
 que anda soio ó redor dun simeterio.
    Cando as alas sacude
 a voz desperta de dormidos ecos;
 e parés que resoa
 tras do que pasa pensatible, austero,
    o ruxir misteiroso
 de visiós que en tropel forman os medos,
 polo chan arrastrando
 pardo saial, os brancos esqueletos.
    Ou ben que resucita
 a pobración do seu reposo eterno,
 rendido pelegrino
 que cobra, descansando, novo alento,
    i a camiñata emprende
 ó doce amañecer dun día sereno,
 que crube os seus albores
 baixo un de nubes pudoroso velo.
    Mais acábase o encanto
 un momento despois; así os xa restos
 das ilusiós mortiñas
 enchen da ialma o dolorido seo.
    I ora outra ves do muro
 os cantos sin parar rodan desfeitos,
 i ó seu compás as follas
 das amarelas ponlas van caendo,
    cal unha e outra bágoa
 cai dos ollos dun triste sin achego,
 ou anacos da vida
 con que a vista encantaba o souto ameno.
    Todo así pasa; a sombra
 sigue decote á lus do craro ceo;
 e, ¡ai!, a vellés caduca,
 da mocedá é recordo pasaxeiro.
    Ti soio non acabas,
 ¡ouh esprito que ximes nun encerro!
 Mais con man compasiva
 a morte, ó fin, quebrantará os teus ferros.
    Quedará o fráxil vaso
 da túa esencia inmortal anacos feito,
 e polos aire, ela
 en busca irá do seu amor eterno.
    Á terra que perdeche
 voarás lixeira do manchado suelo,
 que as túas alas tocaron
 ó pousarte do mundo no deserto.
    Nel, ¡ai!, triste a recordas,
 como da súa os azulados ceos
 o probe desterrado
 na beiriña dos ríos estranxeiros.