Castellanos de Castilla,
tratade ben ós gallegos;
cando van, van como rosas;
cando vén, vén como negros.

      -Cando foi, iba sorrindo;
cando veu, viña morrendo;
a luciña dos meus ollos
o amantiño do meu peito.

      Aquel máis que neve branco,
aquel de dosuras cheio,
aquel por quen eu vivía
e sin quen vivir non quero.

      Foi a Castilla por pan,
e saramagos lle deron;
déronlle fel por bebida,
peniñas por alimento.

      Déronlle, en fin, canto amargo
ten a vida no seu seo…
¡Castellanos, castellanos,
tendes corazón de ferro!

      ¡Ai!, no meu corazonciño
xa non pode haber contento,
que está de dolor ferido,
que está de loito cuberto.

      Morreu aquel que eu quería,
e para min n’hai consuelo:
sólo hai para min, Castilla,
a mala lei que che teño.

      Premita Dios, castellanos,
castellanos que aborreso,
que antes os gallegos morran
que ir a pedirvos sustento.

      Pois tan mal corazón tendes,
secos fillos do deserto,
que si amargo pan vos ganan,
dádesllo envolto en veneno.

      Aló van, malpocadiños,
todos de esperanzas cheios,
e volven, ¡ai!, sin ventura,
con un caudal de despresos.

      Van probes e tornan probes,
van sans e tornan enfermos,
que anque eles son como rosas,
tratádelos como negros.

      ¡Castellanos de Castilla,
tendes corazón de aceiro,
alma como as penas dura,
e sin entrañas no peito!

      En trós de palla sentados,
sin fundamentos, soberbos,
pensás que os nosos filliños
para servirvos naceron.

      E nunca tan torpe idea,
tan criminal pensamento
coupo en máis fatuas cabezas
ni en máis fatuos sentimentos.

      Que Castilla e castellanos,
todos nun montón a eito,
non valen o que unha herbiña
destes nosos
campos frescos.

      Sólo pesoñosas charcas
detidas no ardente suelo,
tes, Castilla, que humedezan
esos teus labios sedentos.

      Que o mar deixoute olvidada
e lonxe de ti correron
as brandas auguas que traen
de prantas cen semilleiros.

      Nin arbres que che den sombra,
nin sombra que preste alento…
Llanura e sempre llanura,
deserto e sempre deserto…

      Esto che tocou, coitada,
por herencia no universo;
¡miserable fanfarrona…!
triste herensia foi por certo.

      En verdá non hai, Castilla
nada como ti tan feio,
que aínda mellor que Castilla
valera dicir inferno.

      ¿Por que aló foches, meu ben?
¡Nunca tal houberas feito!
¡Trocar campiños frolidos
por tristes campos sin rego!

      ¡Trocar tan craras fontiñas,
ríos tan murmuradeiros
por seco polvo que nunca
mollan as bágoas do ceo!

      Mais, ¡ai!, de onde a min te foches
sin dor do meu sentimento,
i aló a vida che quitaron,
aló a mortiña che deron.

      Morreches, meu quiridiño,
e para min n’hai consuelo,
que onde antes te vía, agora
xa sólo unha tomba vexo.

      Triste como a mesma noite,
farto de dolor o peito,
pídolle a Dios que me mate,
porque xa vivir non quero.

      Mais en tanto no me mata,
castellanos que aborreso,
hei, para vergonza vosa,
heivos de cantar xemendo:

      ¡Castellanos de Castilla,
tratade ben ós gallegos;
cando van, van como rosas;
cando vén, vén como negros!